Lastige wegen leiden vaak naar de mooiste bestemmingen

Ik zeg wel eens, ik heb ‘the best of both worlds’ wat werk betreft.

Naast mijn werk als slachtoffercoördinator bij het Openbaar Ministerie werk ik als psychosociaal therapeut bij mijn eigen praktijk De Dageraad. Dit laatste doe ik al vanaf 2008. Mijn werk als slachtoffercoördinator al vanaf 2012. Bij het OM sta ik slachtoffers bij van ernstige gewelds- en zedenzaken, levensdelicten en verkeerszaken met ernstig letsel, of de nabestaanden van deze trieste gebeurtenissen.

In mijn praktijk komen mensen langs die zijn vastgelopen in hun rouwverwerking, worstelen met zichzelf omdat het leven nu eenmaal soms erg ingewikkeld is en mensen met relatieproblematiek. Ook help ik mensen die last hebben van opvoedkundige problematiek. Het is soms ook erg lastig om je puber te begrijpen. Ook mensen die ziek worden en waarbij de vooruitzichten niet heel rooskleurig zijn, of die te maken krijgen met een zieke partner, kloppen bij mij aan.

De ervaringen die ik als therapeut opdoe, helpen mij ook bij mijn werk voor het Openbaar Ministerie. Ik loop als het ware een stukje mee in het leven van mensen die een ingrijpende gebeurtenis hebben meegemaakt. Soms zijn zij van de een op de andere dag geconfronteerd met een heftige gebeurtenis, soms loopt het al wat langer, denk aan huiselijk geweld.

Daarnaast ben ik bij het Openbaar Ministerie ook nog vertrouwenspersoon. Een mooie en belangrijke functie, die er ook toe doet. Wanneer je op je werk vastloopt, om wat voor reden dan ook, is het belangrijk dat je iemand hebt, die naar je luistert en met je meedenkt.

Het belangrijkste in al deze verschillende functies is dat je een luisterend oor kan bieden en geen oordeel hebt. Je hoopt dat mensen na enkele sessies weer de regie kunnen pakken over hun eigen leven. Bij sommige loop ik wat langer mee dan een paar sessies, als een levensgebeurtenis te ingrijpend is geweest of heel lang heeft geduurd.

Zelf heb ik ook het nodige verlies meegemaakt , door toedoen van een ander, of van iemand die me na aan het hart lag die zelf besloot uit het leven te stappen, of een dierbare wiens overlijden ik totaal niet aan zag komen. Dat maakt mij niet alleen therapeut, maar ook ervaringsdeskundige. Ik kan mij dus los van de professionele aanpak, ook goed verplaatsen in de ander, en weet hoe het leven met je aan de haal kan gaan.

Wat mij geholpen heeft, is dat ik weet dat we in ons leven allemaal te maken krijgen met lijden. We kennen allemaal verdriet, verlies, wanhoop, angst en mislukking. Maar we hebben ook allemaal een keuze als we te maken krijgen met trauma of moeilijkheden. We kunnen opgeven of ervoor kiezen om er weer uit te komen. Met vallen en opstaan.

Kies er in ieder geval voor om niet op te geven. Weet je niet hoe? Klop bij mij aan, wie weet kan ik je door een stukje met je mee te lopen, weer op de goede weg brengen.

Sylvia Frauenfelder, psychosociaal counselor te Den Haag

Bindings- of verlatingsangst: Ik kan niet mét of ik kan niet zónder jou

Een van mijn guilty pleasures is het programma First Dates, waarin mensen hun eerste afspraakje hebben in een restaurant in Londen. Zij kennen elkaar niet, maar zijn allemaal op zoek naar die ene waarmee zij hopen een relatie te beginnen.

De gesprekken zijn soms hilarisch, maar kunnen ook ontroerend, boeiend en af en toe ook heel ongemakkelijk zijn, waardoor je binnen een minuut al weet: Dit gaat ‘m niet worden. Waarom is het in deze tijd toch zo lastig om de juiste partner te vinden? Ik ben er maar eens ingedoken.

Bij mensen die moeite hebben een serieuze relatie op te bouwen, kan bindings- of verlatingsangst een rol spelen. Bij bindingsangst wil je juist alle opties openhouden en durf je niet definitief te kiezen, bij verlatingsangst ben je zo gefocust op het in stand houden van je relatie dat je de ander smoort in je eigen onzekerheid.

Lees verder

Eenzaamheid, je bent nooit te jong om er iets aan te doen

We zijn niet gemaakt om op onszelf te zijn. De mens is een sociaal wezen dat het best functioneert in een groep. We noemen onze maatschappij niet voor niets een samenleving.

Op een handje vol kluizenaars na, wil niemand alleen zijn. Iedereen wil ergens bij horen, een club, een gemeenschap, een familie. Daarnaast heb je vrienden nodig waarmee je bepaalde interesses en levensopvattingen deelt, waarmee je leuke dingen doet.

Als je deze contacten ontbeert, ervaar je een gevoel van sociale eenzaamheid. Je hebt misschien wel mensen om je heen, maar het contact is vluchtig. En op je social media tijdlijn, blijven de gesprekken oppervlakkig.

Lees verder

en_USEnglish