Meester Paardenbloem

We kunnen veel van de natuur leren. Nergens anders is zo duidelijk te zien dat alles aan verandering onderhevig is. Zaadjes ontkiemen, blaadjes ontspruiten, bloemen ontluiken. Planten verdorren, bladeren vallen, bloemen verwelken. En dan begint alles weer opnieuw, met een wonderbaarlijke  vanzelfsprekendheid.

De mens daarentegen is helemaal niet zo gek op verandering. We willen best groeien als we er maar niet onze oude gewoontes voor op hoeven te geven. Soms houden we zelfs onze pijnlijkste gevoelens in leven, misschien wel om onszelf eraan te herinneren dat we nooit meer zo iets vreselijks willen meemaken. Helaas is alles wat deze waarschuwing aan onszelf ons oplevert, een verlengd lijden. Toch kan je ook op een andere manier naar een situatie te kijken…

Neem bijvoorbeeld de paardenbloem. Voor gefrustreerde tuinmannen een hardnekkig onkruid, dat met wortel en al uitgeroeid moet worden, wil het niet steeds opnieuw je gazon verpesten, voor plantenliefhebbers prachtige goudgele bloemen die je grasveld opvrolijken.

Wildplukkers roemen de geneeskrachtige blaadjes die zich gewillig tot een zomersoepje, een lekker stamppotje of een frisse salade laten verwerken. Goed voor de spijsvertering en de nieren , bloedzuiverend en met een gunstig effect op reumatische kwalen en diabetes. Kijk, dat noem ik nou plant-aardig.

Maar de fluisterzachte les van deze bloem zit verborgen in de transformatie tot witte pluizenbol. Als de wind de vederlichte vruchtpluisbolletjes zachtjes meevoert, laat meester Paardenbloem ons zien dat om te groeien, je eerst dingen los moet laten. Dan is er weer ruimte voor nieuwe ervaringen.
Zou het niet fijn zijn als wij net als de paardenbloem bepaalde negatieve gedachten en gevoelens kunnen loslaten en weg laten vloeien op de vleugels van de wind?

Sylvia Frauenfelder, psychosociaal counselor te Den Haag